สูญเสีย 300 ดอลลาร์...แล้วพบกุญแจแห่งวิญญา

เคยคิดว่าโชคคือตัวเลข แต่เมื่อผมนั่งคนเดียวในอพาร์ทเมนต์แมนฮัตตันเวลาตีสองยาม โดยมองสัญลักษณ์หมุนไป—not เพื่อเงิน แต่เพื่อความเงียบ ปราสาทอาซเทกไม่ใช่งานศิลปะบนหน้าจอ—มันคือเสียงสะท้อนจากอารยธรรมที่รู้จักการสูญเสียเป็นสิ่งศักดิศ dragon เครื่องประดับไม่ได้แทนความป่าเถอะ—มันกระซอบผ่านวงล้อเหมือนคำภาวนาโบราณ tอดีฉันสามร้อยดอลลาร์โดยไม่มีชัยชนะ—not เพราะผมหมดหวัง—แต่เพราะผมต้องการสัมผัสบางอย่างแท้จริงใต้เสียงของอัลกอริทึม code RNG มิได้โกงผม—มันแค่บอกว่า: ‘เจ้าไม่มีทางควบคุมเรื่องนี้’ เกมความผันผาสูงไม่ใช่วิถีสนุก—they เป็นกระจกแห่งวิญญา ความผันผาต่ำ? ตรงนั้นแหละที่คุณเรียนรู้การหายใจอีกครั้งระหว่างการหมุน เมื่อกำแพงแห่งฮูซิโลโพชตลียังกระซอบอยู่ในกระดูกของเจ้า แจ็คพอตไม่ใช่น้ำทอง—it เป็นเวลาที่เจ้าหยุดตามหาและเริ่มฟัง ผมหยุดเล่นเมื่อได้ยินฝนบนขั้นบันได้นอกหน้าต่าง gตอนนี้ ผมเล่นเฉพาะเมื่อพร้อมจะเป็นเล็ก—to เป็นเงียบ—toให้สัญลักษณ์หาผมเอง มิใช่วิธีรอบข้าง cเคยรู้สึกเงาของเจ้าหมุนอยู่ในปราสาทที่เจ้าไม่มอบ?